«Τι είδες στον αιώνα σου Αλέξανδρε;»
Ο Αλέξανδρος Λυκουρέζος που έκλεισε πριν λίγες μέρες τα 91 του χρόνια, αφηγείται στον Σταύρο
Θεοδωράκη άγνωστες ιστορίες για τους πολιτικούς θρύλους και τους ήρωες που μας ενώνουν!
Για δεκαετίες ολόκληρες ο Λυκουρέζος κέρδιζε τα πρωτοσέλιδα είτε υπερασπιζόμενος ακόμη και
«διαβόλους» είτε, μετέχοντας στις παρέες που καθόρισαν ένα μεγάλο τμήμα του πολιτισμού μας.
Ζωή Λάσκαρη, Μάνος Χατζιδάκις, Μελίνα Μερκούρη, Μίκης Θεοδωράκης, Νίκος Γκάτσος, Γιάννης
Τσαρούχης, αλλά και Κωνσταντίνος Καραμανλής, Ανδρέας Παπανδρέου.
«Στον Αλέξανδρο που με μάγεψε» γράφει ιδιοχείρως η Μελίνα, σε μια φωτογραφία που του έχει
αφιερώσει.
Και ακολουθούν αφιερώσεις από τον Ελύτη, τον Μάνο, τον Μίκη, τον Χορν (ο οποίος μάλιστα
γράφει «στον Αλέξανδρο, τον μέλλοντα Μέγα!»).
Γιατί όμως οι θρύλοι του πολιτισμού μας μιλούσαν τόσο θερμά για τον Αλέξανδρο Λυκουρέζο;
Τι τους ένωνε;
Ατάκες που θα ακουστούν:
– «Η Ζωή έλεγε ότι είναι και του σαλονιού και του λιμανιού. Εγώ ήμουνα περισσότερο του
σαλονιού».
– «Η Ζωή ήταν πολύ στενά συνδεδεμένη με την Αλίκη. Και προσπαθούσε να την πείσει ότι
τα χρόνια περνάνε…»
– «Ναι μου άρεσε να έχω μια περιπέτεια παράλληλα με τη Ζωή. Όταν το μάθαινε βέβαια η
Ζωή, οι εκρήξεις της ήταν πολύ σκληρές».
– «Ό,τι κεραυνός με έχει πληγώσει, με έχει βλάψει ή με έχει ζημιώσει, προέρχεται από μένα
τον ίδιο».
– «Με γοήτευε ο ρόλος του υπερασπιστή, αυτό που κάποιοι έλεγαν "συνήγορος του
διαβόλου"».
– «Η Τζένη Οικονόμου μου δίνει την ανάσα που έχω ανάγκη σήμερα. Η μοναξιά είναι ένα
πολύ σκοτεινό τούνελ».
Μια συναρπαστική αφήγηση, γεμάτη ανατροπές, συγκίνηση και αποκαλύψεις.
Ο «συνήγορος του διαβόλου» σε μια συνέντευξη… ζωής!
Την φωτογραφία της Μελίνας με την αφιέρωση «Στον Αλέξανδρο που με μάγεψε», την είδα τυχαία στην αρχή της άνοιξης. Εκει, μου γεννήθηκε η επιθυμία για ένα αφιέρωμα στον… «συνήγορο του διαβόλου». Η Μερκούρη δεν χάριζε εύκολα τις λέξεις της. Γιατί, λοιπόν, είχε γράψει κάτι τέτοιο; Γιατί ο Μάνος τον είχε στον πιο στενό του κύκλο; Γιατί ο στοχαστικός Γκάτσος, ο εκρηκτικός Μίκης, ο απόμακρος Καραμανλής; Τι κοινό είδαν όλοι αυτοί σε έναν τόσο διαφορετικό άνθρωπο; Ναι, η Λάσκαρη τού ‘δινε φως. Αλλά ήταν μόνο αυτό; Ή ήταν και κάτι άλλο;
Αυτός είναι ο ρόλος του ποινικολόγου, του υπερασπιστή. Διότι ο κάθε κατηγορούμενος άσχετα βάρος του κατηγορητήριου,, έχει δικαίωμα να έχει υπεράσπιση. Και το δικαστήριο δε τον δικάζει, αν δεν έχει υπεράσπιση. Και για να ομολογήσω, πολύ πιο πολύ με ενδιέφερε, με γοήτευε ο ρόλος του υπερασπιστή, ο συνήγορος του διαβόλου.
