Πώς είναι η ζωή για τους στρατιώτες και τα στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων που υπηρετούν στα φυλάκια στην άκρη του Αιγαίου;
Και τι πραγματικά συμβαίνει στις θάλασσες που μας χωρίζουν από τις τουρκικές ακτές;
Οι «Πρωταγωνιστές» ταξιδεύουν σε έξι μικρά ακριτικά νησιά και καταγράφουν μοναδικές εικόνες και μαρτυρίες ανδρών και γυναικών του ελληνικού στρατού.
Στην Παναγιά, όπου ένας Γιατρός, νέος καρδιολόγος, επέλεξε να υπηρετήσει για να φανεί χρήσιμος, όπως λέει, στην πατρίδα του.
Στο Αγαθονήσι, το βορειότερο κατοικημένο νησάκι των Δωδεκανήσων. Εκεί που έξι παιδιά -ένας μόνο στο Λύκειο- κρατούν ζωντανά τα σχολεία του νησιού.
Στο Φαρμακονήσι, ένα αυτόνομο ενεργειακά νησί που οι φρουρές του είναι σε συνεχή επαγρύπνηση.
Στην Καλόλιμνο, που το παρατηρητήριό του είναι σε απόσταση μόλις δύο ναυτικών μιλίων από τα Ίμια.
Στη Ρω, εκεί που οι στρατιώτες συνεχίζουν την παράδοση της «Κυράς της Ρω» και από την ανατολική πλαγιά του νησιού ανεμίζουν τη σημαία, όποτε περνάει πλεούμενο.
Και στη Στρογγύλη, το ανατολικότερο σύνορο της Ελλάδας, εκεί που ζήτησε να υπηρετήσει ένας 20χρονος από την Γερμανία για να είναι υπερήφανοι για εκείνον οι παππούδες του στον Έβρο.
Στο Φαρμακονήσι ο Σταύρος Θεοδωράκης συναντά τον Αρχηγό ΓΕΕΘΑ, Δημήτριο Χούπη. Ο Στρατηγός αποκαλύπτει ότι μια φορά τον μήνα προσπαθεί να επισκέπτεται ένα από τα απομακρυσμένα φυλάκια, για να συζητήσει με τους στρατιώτες και τα στελέχη, να φάει μαζί τους στο ΚΨΜ και να κοιμηθεί σε κάποιον από τους θαλάμους του φυλακίου.
Ο Σταύρος ρωτά τον Αρχηγό για τις αλλαγές στο στράτευμα – κλείσιμο στρατοπέδων που υπολειτουργούσαν και αποστρατεία συνταγματαρχών.
«Θέλω να πάμε σε ένα στρατό, όπου κάθε ευρώ του Έλληνα πολίτη αξιοποιείται. Ο στρατός δεν θα πρέπει και δεν θα έχει σχέση με την κακώς νοούμενη δημοσιοϋπαλληλική νοοτροπία». Είναι κάποιες από τις απαντήσεις του Αρχηγού ΓΕΕΘΑ.
33 άνθρωποι στην Ελλάδα σήμερα, έχουν άμεση ανάγκη για μεταμόσχευση καρδιάς. Όμως ο τόπος μας έχει και εδώ μια αρνητική επίδοση. Στον δείκτη δωρεάς οργάνων, η Ελλάδα βρίσκεται στην 24η θέση από τις 27 της Ευρωπαϊκής Ένωσης. Πέρυσι οι δότες οργάνων ήταν μόλις 10 ανά εκατομμύριο πληθυσμού. Στην Πορτογαλία ήταν 90 και στην Ισπανία 120! Οι αποψινοί «Πρωταγωνιστές», λοιπόν, ήταν η εξαίρεση! Η Βούλα, η Δέσποινα, η Αναστασία, ο Αποστόλης, ο Δημήτρης, η Αγγελική, το ξέρω, μας συγκίνησαν. Όμως το μήνυμα τους -που με όρκισαν να το επαναλάβω ξανά και ξανά- είναι ένα: η ζωή ανθίζει ακόμη και μέσα στον πιο αβάσταχτο πόνο.
Με φωνάζει ο κύριος Ηλιάδης και μου λέει "Βούλα, δυστυχώς, ο Ντίνος πλέον είναι σε εγκεφαλικό θάνατο". Είχαν γίνει όλα τα τεστ, τα νευρολογικά που ορίζονται σε αυτές τις περιπτώσεις. Του λέω "τι επιλογές" του λέω "έχω; Τι γίνεται από εδώ και πέρα;". Λέω "θέλω να μου το εξηγήσεις" λέω αυτό. "Δεν μπορώ να το... Τι εννοείς", του λέω "είναι..." Μου λέει, "έχει τελειώσει", μου λέει "το παιδί. Δεν δίνει ο εγκέφαλος, απλά υποστηρίζεται μηχανικά". Το οποίο μου λέει "έχεις δύο επιλογές". Λέω "να τις ακούσω". "Ή θα μου δώσεις εντολή να βγάλω το μηχάνημα, ή θα το κάνω εγώ σε τρεις μέρες". Και του λέω "Γιατρέ μου, δεν υπάρχει περίπτωση", του λέω, "εγώ να σου δώσω τέτοια εντολή και να ζήσω μετά από αυτό. Θέλω να προχωρήσω στη δωρεά οργάνων".
