Μισή ώρα από τον Βόλο και 5 λεπτά απ’ τον Αλμυρό υπάρχουν οι φυλακές Κασσαβέτειας. 163 άνδρες, 200 πρόβατα, 100 αγελάδες, καρπούς για το καλοκαίρι, λάχανα και μελιτζάνες το χειμώνα. Ο Καποδίστριας ήταν ο πρώτος κυβερνήτης που σκέφτηκε ότι οι άνθρωποι δεν αλλάζουν ζωή κουτουλώντας τοίχους κι έβαλε τους κρατούμενους να αρμέγουν και να φυτεύουν. Πειραματικά χωριά τα ονόμασε. Η φυλακή αυτή ήταν κάποτε γεωργική σχολή, χτισμένη πάνω στα χωράφια που δώρισε στο ελληνικό κράτος ο μεγαλοτσιφλικάς Κασσαβέτης στα τέλη του 18ου αιώνα.
Σήμερα, εδώ θα βρεις ισοβίτες που ζουν μόνοι στους κοιτώνες ημιελεύθερης διαβίωσης. Δίπλα τους η πτέρυγα ανηλίκων με 20άρηδες που μαθαίνουν τώρα την αλφαβήτα. Σε αυτή την εξαίρεση του σωφρονιστικού συστήματος θα περιπλανηθούμε απόψε, για να δούμε και τι λένε οι ίδιοι οι κρατούμενοι για όλα αυτά που γέμισαν ξαφνικά τα πρωτοσέλιδα.
Οι κρατούμενοι πρέπει να κλειδωθούν στα κελιά τους πριν τη δύση του ηλίου. Να καληνυχτίσουν, δηλαδή, μανάδες και φιλενάδες από τις 5 το απόγευμα. Οι φύλακες θα περάσουν, θα μετρήσουν, θα σφραγίσουν.
Εδώ είμαι πάρα πολύ καλά, μαθαίνω για τον εαυτό μου. Δηλαδή μόλις βγω έξω μπορώ να είμαι ένας άλλος άνθρωπος. Όχι έτσι όπως ήμουνα. Βλέπω παιδιά να πηγαίνουν και να ‘ρχονται στις φυλακές συνέχεια. Τα ίδια πρόσωπα. Εγώ δεν θέλω να είμαι ένα απ’ αυτά. Και θέλω να ενταχθώ στην κοινωνία όσο πιο καλύτερα γίνεται.