Είχα πάει σπίτι του άλλη μια φορά πέρυσι. Δεν ξέρω γιατί αλλά και τότε έβρεχε. Ο χαρούμενος Κώστας πάντα είχε μια μικρή σκοτεινή περιοχή. Σε αυτή μας τη συνάντηση είχαμε συμφωνήσει να μην αφήσουμε τίποτα σκοτεινό.

Ο Κώστας ήθελε πάντα να είναι ένας κανονικός άνθρωπος, χωρίς σκιές και υπονοούμενα. Με την κυρία Φωτεινή, ανώτερη υπάλληλο υπουργείου, μοιράζονται την ίδια αυλή ταΐζουν τον ίδιο σκύλο τον Μπούμπη και ανταλλάσουν φιλέματα.

Ο Βίκτωρας, ο γιος του Κώστα, ζει στο Παγκράτι και στη Γερμανία, εκεί μένει η μάνα του. «Κάποτε τα παιδιά στο σχολείο με πειράζανε για τον πατέρα μου», ομολογεί. «Είναι δικαίωμά του όμως», προσθέτει με ένα χαμόγελο. Το όνομά του σημαίνει νικητής. Από τότε που νίκησε τη λευχαιμία.