Ο Παναγιώτης, δεσμοφύλακας των Ελληνικών Φυλακών μεγάλωσε βλέποντας τούρκικες ταινίες.
Γρήγορα έγινε ένας από τους φανατικούς του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Από το δεύτερο εξώστη του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδος έδωσε μάχες υπερασπιζόμενος τον κουλτουριάρικο κινηματογράφο.
Με το ένα πόδι πάντα στον κινηματογράφο, ο Παναγιώτης σπούδασε μηχανολόγος και εργάστηκε στην κλωστοϋφαντουργία. Το 96 μετά από 2 χρόνια στην ανεργία καταλήγει σωφρονιστικός υπάλληλος. Μην τον πεις δεσμοφύλακα, θυμώνει…
Η έκπληξή του ήταν μεγάλη όταν πίσω από τα κάγκελα συνάντησε τον Σεχίδη, τον δράστη της Ελληνικής εκδοχής της «Σιωπής των αμνών». Ο Σεχίδης ήταν παλιός γνώριμος από την κινηματογραφική Λέσχη.
Τα τελευταία 2 χρόνια ο Παναγιώτης τα έχει περάσει στις γυναικείες φυλακές.
Εκεί όπου κρατούνται τα μέλη της 17Νοέμβρη.
Κλείνοντας 10 χρόνια στη φυλακή ο Παναγιώτης του κινηματογράφου δεν ξαφνιάζεται πια. Το έργο του φαίνεται μονότονο.
Όταν δεν περιπολεί στην φυλακή, ο Παναγιώτης επιστρέφει στον κινηματογράφο.
Θα δεις ο άλλος να έχει 5 παντελόνια και να προσπαθεί να πάρει και του αλλουνού. Να το κλέψει από τη μπουγάδα. Η φυλακή είναι μια αντιγραφή της κοινωνίας.