Δεν θα κρυφτώ. Τον Παύλο τον ένιωσα συγγενή μου από την πρώτη στιγμή. Όχι εξ αίματος. Η γειτονιά του ,όμως, ήταν σαν την παιδική μου γειτονιά. Στο σαλόνι του σπιτιού του ήταν σαν είχα γλεντήσει.
Να σου πω εσύ τα λες όλα με την μουσική σου, εγώ πως να πω, δεν πρέπει να βρω τρόπο να πω κι εγώ τι ήσουνα για μένα και εξακολουθείς να είσαι παιδί μου.
Πες ότι δεν έγινε. Ο Ρουπακιάς δεν έβρισκε το στιλέτο του ή ακόμη καλύτερα το τηλέφωνό του ήταν κλειστό όταν τον καλούσαν οι δικοί του. Τι να του είπαν άραγε; «Τρέχα στην Αμφιάλη που έχουμε στριμώξει τον ράπερ»; Αλλά πες ότι δεν έγινε. Και ο Παύλος έφευγε ζωντανός από την ενέδρα. Πως θα ήταν σήμερα η Ελλάδα;
Οι δολοφόνοι του παιδιού μου δεν είναι μόνο αυτοί. Είναι κι αυτοί που πήγαν και ψηφίσαν. Δεν γίνεται να μην γνωρίζαν τι πήγαν και ψηφίσανε, δεν το δέχομαι ότι δεν γνωρίζαν τι πήγαν και ψηφίσανε.
