Η ιστορία της είναι σχεδόν ίδια με τις ιστορίες χιλιάδων οικονομικών μεταναστών. Κι εκείνη εγκατέλειψε την πατρίδα της αναζητώντας δουλειά. Κάθε πρωί η Τζέιν παίρνει ένα φαξ. Τα κάστινγκ της ημέρας. Να είσαι ξυρισμένη, να μην ξενυχτήσεις και να μην πιεις. Κοιμάται αγκαλιά με βαλίτσες, τρέφεται με σούπες σε σκόνη και φρούτα. 

Το μεροκάματο αρχίζει. Με έναν χάρτη στο χέρι και με ένα κινητό. Και η δουλειά της; Μοντέλο. 

Κάποτε δούλευε στο Λονδίνο. Πιο πριν, στο Μιλάνο. Στο Παρίσι. Στη Νέα Υόρκη. Όπου υπάρχει ζήτηση για νέα όμορφα πρόσωπα. Στα μάτια της οι πόλεις μοιάζουν ίδιες. Αρκεί να έχουν μετρό για να μπορεί να μετακινείται εύκολα. 

Η Τζέιν δούλευε στην ταβέρνα του πατέρα της στην Κολομβία. Στα 16 της βγήκε μις Κολομβία. Λίγο αργότερα η μητέρα της δολοφονήθηκε. Κι η φοβισμένη Τζέιν αποφασίζει να ξεκινήσει την περιπλάνησή της στις πασαρέλες του πλανήτη. 

Οι μετανάστριες της ομορφιάς, όπως η Τζέιν, μένουν σε 2-3 ξενοδοχεία της Αθήνας που συνεργάζονται με τα πρακτορεία μοντέλων. Στα δωμάτια μένουν δυο-δυο, τρεις-τρεις. Το σκηνικό θυμίζει σχολική εκδρομή. Ανοιχτές βαλίτσες, ρούχα πεταμένα, κοριτσίστικες κουβέντες και ράφια γεμάτα καλλυντικά. 

Η Τζέιν κάποια στιγμή θέλει να πάψει να ζει σαν νομάς. Να γυρίσει πίσω στην οικογένειά της στην Κολομβία. Να μην υπάρχουν ούτε φαξ, ούτε ποδαρόδρομοι, ούτε φωτογράφοι, ούτε στυλίστες, που δίνουν εντολές. Ούτε άντρες να την κοιτάζουν.