Άλλωστε το έχει πει και ο Τσαρούχης ότι «μικροί και ηλίθιοι υπάρχουν σε όλες τις σεξουαλικές ομάδες».
Έχω παίξει και ξύλο, επειδή δεν άρεσα. Όταν έφυγα μετά από το μουσικό Γυμνάσιο, πήγα στα Σεπόλια σχολείο, κι εκεί ήταν ακόμη πιο δύσκολη, γιατί ήταν πολύ ομοφοβική γειτονιά. Εκεί μια μέρα, πάλι κάτι παιδιά θεώρησαν αστείο, να με περιμένουν στο προαύλιο, να μου ρίξουν ντομάτες, αλεύρι, αυγά, και νερό.
Δεν θα κρυφτώ. Τον Παύλο τον ένιωσα συγγενή μου από την πρώτη στιγμή. Όχι εξ αίματος. Η γειτονιά του ,όμως, ήταν σαν την παιδική μου γειτονιά. Στο σαλόνι του σπιτιού του ήταν σαν είχα γλεντήσει.
Να σου πω εσύ τα λες όλα με την μουσική σου, εγώ πως να πω, δεν πρέπει να βρω τρόπο να πω κι εγώ τι ήσουνα για μένα και εξακολουθείς να είσαι παιδί μου.
Οι άνθρωποι που ψάχνουν τον δρόμο για την Ευρώπη. Γιατί να τους λες μετανάστες ή πρόσφυγες; Οι άνθρωποι που αφήνουν πίσω τους πατρίδες, περιουσίες, συγγενείς και φεύγουν εντυπωσιασμένοι για τη γη της Επαγγελίας, από όσα έχουν ακούσει ή έχουν δει στην τηλεόραση. Διασχίζουν βουνά, ερήμους, ποτάμια, πέφτουν σε θάλασσες χωρίς να ξέρουν να κολυμπούν. Η έρευνα για το ναυάγιο στο Φαρμακονήσι, τη Φαρμάκο όπως λένε οι ψαράδες, ξεκίνησε με αυτές τις θύμησες. Τότε που βρίσκαμε ρούχα σκισμένα και προμήθειες πεταμένες στις όχθες του ποταμού. Έπρεπε για μέρες να παραφυλάς τις καλαμιές, τρώγοντας ψωμί, μέχρι να βρεις την ευκαιρία να περάσεις το σύνορο. Έτσι έγινε και τον Γενάρη στη Σμύρνη. Άλλος περίμενε μήνες, άλλος εβδομάδες. Μέχρι που την Κυριακή, 19 του μήνα, τους ανακοίνωσαν ότι ήρθε η σειρά τους να μπουν στη βάρκα. Το βράδυ, αργά, που θα φύγει ο στρατός απ’ τις ακτές. Όπως οι γιατροί έχουν τον όρκο του Ιπποκράτη, ο μετανάστης έχει τον δικό του όρκο. «Πρέπει να τα καταφέρω». Αυτός ο όρκος είναι η πραγματική του πατρίδα από εδώ και πέρα. Πρέπει να τα καταφέρει. Όχι μόνο διότι από εκείνον περιμένουν κάτι οι δικοί του πίσω στην πατρίδα, εκείνος πρέπει να τα καταφέρει προπαντός για να μην γυρίσει στην πατρίδα του αποτυχημένος, έχει γράψει ένας φίλος δημοσιογράφος, ο Γκαζμέντ Καπλάνι. Τους θυμάμαι, λοιπόν, το ξημέρωμα στις γραμμές του τρένου στον Έβρο. 100 άνθρωποι κάθε πρωί να περιμένουν στωικά τους αστυνομικούς, να τους συλλάβουν. Κανείς δεν αντιστεκόταν, βέβαια. Τους πηγαίνανε στα κέντρα κράτησης, αφού τους παίρνανε πρώτα τα κορδόνια των παπουτσιών, για να μην αυτοκτονήσουν. Την χρονιά πριν μπει ο φράχτης στον Έβρο, περνούσαν κάθε μέρα απ’ τα χερσαία σύνορα 150 άνθρωποι κι απ’ το Αιγαίο 2-3 μόνο την ημέρα. Κι από πέρσι, που ο Έβρος σφραγίστηκε πια, 30 άνθρωποι κάθε μέρα ρίχνονται στη θάλασσα κυνηγώντας τα φώτα των ελληνικών νησιών.
Οι άνθρωποι, λοιπόν, δεν θα πάψουν να μεταναστεύουν, επειδή στον Έβρο και στην Ισπανία υψώσαμε τοίχοι.
Πριν από 5 μήνες πήγαμε στην Κωνσταντινούπολη και περιμέναμε να φύγουμε για την Ελλάδα. Παντού υπάρχουν διακινητές. Και στην Τουρκία και στην Ελλάδα. Είναι σαν μία αλυσίδα.
Αν οι γυναίκες χάσουν το δικαίωμα να γεννούν όπου και όπως αυτές επιθυμούν, θα είναι σαν να χάνουν το δικαίωμα να αναπνέουν.
Αυτές είναι οι ρίζες μας, η γιαγιά που γεννάει μόνη της στο σπίτι, γονατιστή με μια καρέκλα, η μαμά που την πιάνουν οι πόνοι και πάει στην κλινική με το γενικό γιατρό και γεννάει πανεύκολα και γρήγορα και έρχεται η δικιά μου γενιά, η άτυχη γενιά, προγραμματισμένα, χωρίς να νιώσει κανέναν πόνο, χωρίς να νιώσει καμία μαγεία να γεννήσει με καισαρική τομή.
Οι κρατούμενοι πρέπει να κλειδωθούν στα κελιά τους πριν τη δύση του ηλίου. Να καληνυχτίσουν, δηλαδή, μανάδες και φιλενάδες από τις 5 το απόγευμα. Οι φύλακες θα περάσουν, θα μετρήσουν, θα σφραγίσουν.
Εδώ είμαι πάρα πολύ καλά, μαθαίνω για τον εαυτό μου. Δηλαδή μόλις βγω έξω μπορώ να είμαι ένας άλλος άνθρωπος. Όχι έτσι όπως ήμουνα. Βλέπω παιδιά να πηγαίνουν και να ‘ρχονται στις φυλακές συνέχεια. Τα ίδια πρόσωπα. Εγώ δεν θέλω να είμαι ένα απ’ αυτά. Και θέλω να ενταχθώ στην κοινωνία όσο πιο καλύτερα γίνεται.
Στο Φανάρι, που ήταν κάποτε η αρχοντιά της Πόλης, θα βρεις ακόμη εγκαταλελειμμένα σπίτια. Άλλωστε, για 250 χρόνια ήταν αυτό το κέντρο της ρωμιοσύνης.
Δεν υπάρχει άλλο σχολείο σαν τη μεγάλη του γένους σχολή , δηλαδή αυτό που το όνομα της, αυτό που ο συμβολισμός της φέρει, είναι το πιο παλιό ελληνικό σχολείο στον κόσμο, δεν είναι λίγο αυτό το πράγμα.
Γιατί τα πράγματα είναι πάντα εφτά; Τα εφτά θαύματα, τα εφτά θανάσιμα αμαρτήματα;
Συνήθως οι τρομοκράτες, κι αυτοί που ξέρουμε δεν είναι άνθρωποι που έχουνε προβλήματα εξωτερικά, οικονομικά, δεν είναι άνθρωποι απελπισμένοι οικονομικώς ή κοινωνικώς. Είναι απελπισμένοι ψυχικώς.
Είναι φανερό ότι οι δυτικοί πιστεύουν στον Έντι, όπως τότε που ξεσήκωνε τις εξέδρες καρφώνοντας τα καλάθια, ως το τριάρι της εθνικής μπάσκετ.
Ο χάρτης των κρατών δεν αντιστοιχεί με τον χάρτη των εθνοτήτων.
Πες ότι δεν έγινε. Ο Ρουπακιάς δεν έβρισκε το στιλέτο του ή ακόμη καλύτερα το τηλέφωνό του ήταν κλειστό όταν τον καλούσαν οι δικοί του. Τι να του είπαν άραγε; «Τρέχα στην Αμφιάλη που έχουμε στριμώξει τον ράπερ»; Αλλά πες ότι δεν έγινε. Και ο Παύλος έφευγε ζωντανός από την ενέδρα. Πως θα ήταν σήμερα η Ελλάδα;
Οι δολοφόνοι του παιδιού μου δεν είναι μόνο αυτοί. Είναι κι αυτοί που πήγαν και ψηφίσαν. Δεν γίνεται να μην γνωρίζαν τι πήγαν και ψηφίσανε, δεν το δέχομαι ότι δεν γνωρίζαν τι πήγαν και ψηφίσανε.
